AVÓS CONTRA MARCIANOS
A humanidade xogábase o seu futuro nun gran partido de fútbol. Era a última oportunidade que nos daban os marcianos antes de exterminarnos. Só uns poucos equipos formados polos mellores xogadores dos mellores clubs do mundo ofrecéronse a salvarnos. Bo, eses, e un equipo de abueletes, tan viejecitos e despistados que nin eles mesmos sabían como acabaran apuntados na lista. E como adoita pasar con estas cousas, foi o equipo que saíu elixido no sorteo.
De nada serviron as queixas dos gobernantes, as manifestacións por todo o mundo ou as ameazas. Os marcianos foron tallantes: o sorteo foi xusto, os avós xogarían o partido, e a súa única vantaxe sería poder elixir onde e cando.
Todos odiaban a aqueles avós vellos, despistados e entrometidos, e ninguén quixo preparalos nin adestrar con eles. Só os seus netos desculpaban o seu erro e seguíanos querendo e acompañando, así que o seu único adestramento consistiu en reunirse en #roda con eles para escoitar unha e outra vez as súas vellas historias e aventuras. Despois de todo, aquelas historias encantábanlles aos mozos, aínda que lles parecía imposible que fosen verdade vendo o engurrados e débiles que estaban os seus avós.
Só cando os marcianos viñeron acordar o sitio e o lugar, o pequeno Pablo, o neto dun deles, tivo unha idea:
- Xogaremos en Maracaná. O meu avó sempre fala dese estadio. E farémolo en 1960.
- En 1960? Pero iso foi hai máis de 50 anos! - replicaron os marcianos.
- Ides invadir a terra e non tedes máquinas do tempo?
- Claro que as temos! - dixeron ofendidos. - Mañá mesmo faremos a viaxe no tempo e xogarase o partido. E todos poderán velo por televisión.
Ao día seguinte reuníronse os equipos en Maracaná. Á máquina do tempo subiron os fortes e poderosos marcianos, e un grupiño de torpes anciáns. Pero segundo pasaban os anos cara atrás, os marcianos facíanse pequenos e débiles, volvéndose nenos, mentres aos avós crecíalles o pelo, perdían engúrralas, e volvíanse novos e fortes. Agora si se lles vía totalmente capaces de facer todas as fazañas que contaban aos seus netos nas súas historias de abueletes.
Por suposto, aqueles avós sabios cos seus antigos e fortes corpos deron unha gran exhibición e esmagaron ao grupo de nenos marcianos sen dificultade, entre os aplausos e aclamacións do público. Cando volveron ao presente, recuperaron o seu aspecto engurrado, despistado e torpe, pero ninguén se burlou deles, nin os chamou vellos. No canto diso tratáronos como auténticos heroes. E moitos se xuntaban cada día para escoitar as súas historias porque todos, ata os máis burlóns, sabían que mesmo o viejecito máis engurrado fora capaz das mellores fazañas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario