O PEOR CAN GARDIÁN DO MUNDO
O peor can gardián do mundo vixiaba un precioso palacete nos arredores da cidade. Fíxose famoso non porque non ladrase aos ladróns, que non o facía, senón porque, ao ver a alguén con aspecto de delincuente, abríalle o enreixado e convidáballe a pasar.
Así, coa axuda da escuridade, case todas as noites podía verse algunha sombra entrar ao palacete e saír pouco despois cargada con sacos cheos de xoias e obxectos de valor. O rumor dunha casa chea de riquezas tan fácil de roubar estendeuse entre os ladróns da zona, e estes mesmo crearon unha listaxe para reservar a data en que podería ir cada un.
O encargado de facer a lista e controlala era Pocopaco, un mozo ladrón con cara de tontorrón. Non levaba a lista por ser o xefe, claro, senón porque como despois do roubo cada ladrón desaparecía durante algún tempo, só podía levala o último en roubar. E ese posto tocáralle a Pocopaco por ser o máis parvo do grupo. Pero o pobre Pocopaco non lle daba importancia e esperaba con ilusión o día en que lle chegase a quenda.
A noite en que por fin lle tocaba roubar a Pocopaco, este achegouse camiñando ao palacete, pero cando se dispoñía a cruzar a porta, por primeira vez o peor can gardián do mundo púxose a ladrar con forza.
- Está ben, está ben, Sansón. Esta noite quedarei contigo e non sairei con ningún saco. Xa os atrapamos a todos.
E é que Pocopaco non era ningún ladrón, e moito menos parvo, senón o novo xefe de policía da cidade. Leste, aproveitando que os ladróns se dedicaban a roubar porque non querían esforzarse traballando, tendéralles unha trampa poñéndolles tan fácil roubar aquela casa que non se puideron resistir. E cando cada noite entraba un novo ladrón, pensando que ía ser o roubo máis fácil da súa vida, era detido ao instante por unha chea de policías. E ao intre era o mesmo Pocopaco quen saía da casa cargado co saco, facendo crer a todos que o roubo fora un éxito e escapáronse co botín.
No hay comentarios:
Publicar un comentario