Viaxe en globo

O conto da semana e: 

Viaxe en globo

Un coello, un monicreque e un can  lanudo decidiron facer unha viaxe en globo. O coello era o piloto.

Ao pouco de estar a voar, atravesaron unha nube, de abaixo cara arriba. Fixémoslle un buraco á nube –dixo o monicreque.

Teriámosllo que  remendar –dixo o can, moi preocupado.

Pero non puideron atopar nada con que tapalo.

É a primeira vez que, no ceo, vese unha nube tan furada –dixo unha tartaruga que estudaba astronomía.

O globo seguiu subindo e o monicreque case cae, porque tentou atrapar os últimos fíos dun orballo que pasaba apurada.

E de súpeto, os tres viron un  bellísimo arco  iris.

Os sete colorees! –anunciou o coello.

Vermello, alaranxado, amarelo… -dixo o can, sinalándoos.

Verde, azul,  añil e violeta –agregou o monicreque, encantado coas cores.

E tanta alegría sentiu, que saltou ao bordo do cesto para saudalos. Por sorte, o can  lanudo suxeitouno a tempo e non caeu.

Asombrados, vían a cidade coas súas casas como de xoguete e pareceulles que toda a vida andaran polo aire.

De súpeto, o coello alarmouse:

Estamos en perigo! Os radares anuncian que hai algo que nos atacará.

Con todo, eles non vían nada.

O único perigo que corremos, é que se pique o globo –razoou o monicreque.

O can  lanudo deu o seu parecer:

Pode ocorrer que caia un raio e que o globo deixe de ser redondo.

Non se ve nin un pouco de tormenta eléctrica –observou o coello.

Non se ve, pero talvez estéase preparando unha tormenta no aire que está dentro do globo –insistiu o can, preocupado.

O monicreque tapouse as orellas, por se ruxía un trono.

Os tres quedaron  arrinconados no cesto e, cando ao fin incorporáronse, viron con terror que se lles achegaban os  pajarracos  pinchadores. Tiñan longos picos  afiladísimos.

Estamos perdidos! –desesperouse o coello.- Van desinflar o globo!

Menos mal que pasaba por alí o vento aventureiro. E cando un dos  pinchadores achegouse, o vento alzou o globo ata o máis alto do arco  iris, entón os  pajarracos perdérono de vista.

Vostedes viron un globo por aquí? –preguntáronlles ás cores.

 Vino, pero xa non o vexo –dixo o vermello.

Pasou preto de min –contestou rapidamente o alaranxado.

A min tocoume –respondeu o amarelo.

Eu estaba a mirar ao revés –dixo o verde.

Eu vi dúas orellas de coello –agregou o azul.

E eu, un monicreque que lles sacaba a lingua a vostedes –dixo o  añil.

E un can que lles mostraba os dentes –contestou o violeta.

Os  pinchadores viron o globo, pero o vento levoullo debaixo do arco  iris. Entón, como o vento aventureiro xa non estaba, os  pinchadores volveron perseguilos.

Chegaron a un metro do globo, a medio metro, a quince centímetros. Xa estaban os  pinchadores apenas a dous centímetros do globo, xusto cando este pasaba pola nube furada, a través do mesmo buraco que fixera ao subir. Pero os  pajarracos non puideron pasar porque a nube pechou o seu espazo aberto cun círculo de tormenta e lóstregos.

Aos  pinchadores queimáronselles as puntas dos picos e xa non podían picar nada. O globo aterrou no medio de moitos coellos, cans e monicreques que chegaran de todas partes para festexar o regreso dos aventureiros.

E tamén había moitos mozos que os saudaban e aplaudíanos.

Cando os tripulantes baixaron do globo, o festexo alcanzou o tamaño dunha cidade